Czym jest restaking?

Restaking pozwala walidatorom na jednoczesne wykorzystanie postawionej kryptowaluty w wielu protokołach, zwiększając potencjał nagród oraz wzmacniając bezpieczeństwo i skalowalność w ekosystemie blockchain. Ten artykuł przedstawia przegląd restakingu, obejmując jego związek z stakingiem i proof-of-stake (PoS), mechanikę restakingu, rodzaje restakingu oraz związane z tym zalety, wady i ryzyka.

Użyj aplikacji Bitcoin.com Wallet, zaufanej przez miliony, aby bezpiecznie i łatwo wysyłać, odbierać, kupować, sprzedawać, handlować, używać i zarządzać Bitcoin (BTC), Bitcoin Cash (BCH), Ether (ETH) oraz najpopularniejszymi kryptowalutami, w tym tokenami ERC-20 na Ethereum, Polygon, Avalanche i BNB Smart Chain. Możesz używać aplikacji Bitcoin.com Wallet do bezpiecznego interakcji z protokołami restakingowymi.

Czym jest restaking?

W szybko rozwijającym się świecie technologii blockchain często pojawiają się nowe mechanizmy i protokoły, które zwiększają efektywność i bezpieczeństwo istniejących i przyszłych projektów kryptowalutowych. Gdy projekty korzystające z tych nowych mechanizmów lub protokołów odnoszą sukces, korzysta na tym cały ekosystem kryptowalut, a nie tylko poszczególne projekty. Jednym z takich innowacyjnych mechanizmów jest restaking, czyli wykorzystanie zasobów blockchain do zabezpieczania innych aplikacji.

Koncepcja restakingu wprowadza przełomowy sposób na wykorzystanie stakowanych kryptowalut w różnych protokołach jednocześnie. To nie tylko zwiększa potencjał nagród, ale także znacząco poprawia bezpieczeństwo i skalowalność sieci blockchain, przynosząc korzyści całemu ekosystemowi kryptowalut.

Staking i Proof-of-Stake

Aby zrozumieć restaking, najpierw należy zrozumieć koncepcję stakingu w kontekście sieci blockchain opartych na proof-of-stake (PoS). PoS to metoda używana do zabezpieczania sieci blockchain i zapewnienia poprawności transakcji. Osiąga się to przez konsensus, co oznacza, że różni uczestnicy sieci dochodzą do porozumienia w sprawie informacji na blockchainie. To gwarantuje, że wszyscy w sieci mają te same dane i zgadzają się co do tego, które transakcje są legalne.

W systemach PoS walidatorzy (znani również jako stakerzy) blokują określoną ilość kryptowaluty, aby zabezpieczyć sieć i uczestniczyć w procesach tworzenia i weryfikacji bloków. Ta zablokowana, czyli stakowana, kryptowaluta działa jako zabezpieczenie, gwarantując, że walidatorzy działają w najlepszym interesie sieci. Nieodpowiednie zachowanie walidatora może skutkować konfiskatą części jego stakowanych aktywów, co często nazywane jest cięciem (slashing).

Staking odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu bezpieczeństwa i integralności sieci PoS. Im większa ilość kryptowaluty jest stakowana, tym bardziej bezpieczna staje się sieć. Walidatorzy otrzymują nagrody za swoje uczestnictwo, zazwyczaj w formie odsetek od ich stakowanych aktywów.

Tradycyjny staking ma ograniczenia, głównie to, że stakowane aktywa są zablokowane w jednym protokole i nie mogą być używane gdzie indziej.

Czym jest Restaking?

Restaking umożliwia walidatorom ponowne wdrożenie swojej stakowanej kryptowaluty w wielu usługach opartych na PoS jednocześnie. Oznacza to, że te same stakowane aktywa mogą zabezpieczać wiele platform, rozszerzając ich użyteczność i potencjalne nagrody. Koncepcja restakingu rozwiązuje dwa ograniczenia tradycyjnego stakingu:

1. Ograniczone generowanie nagród: Walidatorzy mogą generować wiele strumieni dochodów, ponownie wdrażając swoje stakowane aktywa w więcej niż jednym protokole.
2. Wspólne bezpieczeństwo sieci: Duże, dojrzałe blockchainy mogą rozszerzać swoje solidne bezpieczeństwo na sieci i usługi, które dopiero zaczynają. To może również zwiększać ogólne bezpieczeństwo sieci blockchain.

Restaking umożliwia uczestnikom zabezpieczanie dodatkowych usług, takich jak sieci wyroczni, warstwy dostępności danych i mosty blockchain.

Rodzaje Restakingu

Restaking można podzielić na dwa rodzaje: natywny restaking i płynny restaking. Większość ludzi prawdopodobnie skorzysta z płynnego restakingu, ponieważ natywny restaking wymaga wiedzy na temat prowadzenia własnego walidatora.

1. Natywny Restaking: Zaawansowani użytkownicy z wiedzą na temat prowadzenia własnego walidatora mogą używać natywnego restakingu. Walidatorzy uczestniczący w natywnym restakingu muszą przyjąć dodatkowe oprogramowanie węzła specyficzne dla sieci lub usługi restakingu, co pozwala im bezpiecznie oferować swoje stakowane aktywa w ekosystemie restakingu.
2. Płynny Restaking: Ten rodzaj restakingu wykorzystuje tokeny płynnego stakingu (LST) takie jak Lido (STETH). Użytkownicy po prostu deponują swoje LST na platformach płynnego restakingu, takich jak Puffer, Ether.Fi i Renzo, które zajmują się zawiłościami związanymi z konfiguracją i zarządzaniem usługą. Te platformy płynnego restakingu dostarczają użytkownikom tokeny płynnego restakingu (LRT), które mogą przynosić odsetki i być wymieniane na dodatkowe zyski.

Jak działa Restaking

Zarówno w natywnym, jak i płynnym restakingu, główna idea polega na maksymalizacji wykorzystania stakowanych aktywów poprzez zabezpieczanie wielu protokołów jednocześnie. Natywny restaking wymaga działania węzła walidatora i uruchomienia dodatkowego oprogramowania, podczas gdy płynny restaking wykorzystuje tokeny płynnego stakingu, aby zapewnić bardziej elastyczny i dostępny sposób uczestnictwa użytkowników w restakingu.

Natywny Restaking

Natywny restaking na platformach takich jak EigenLayer jest głównie skierowany do użytkowników, którzy prowadzą własny walidator. Oto jak działa natywny restaking:

1. Wymóg węzła walidatora: Aby uczestniczyć w natywnym restakingu, użytkownicy muszą prowadzić węzeł walidatora dla określonego blockchaina PoS. Obejmuje to stakowanie rodzimej kryptowaluty w celu zabezpieczenia sieci.
2. Smart kontrakty i zarządzanie aktywami: Natywny restaking wykorzystuje zestaw smart kontraktów lub protokołów zarządzających aktywami stakowanymi pod węzłem walidatora. Te kontrakty zapewniają bezpieczeństwo i właściwe zarządzanie stakowanymi aktywami.
3. Dodatkowe oprogramowanie węzła: Walidatorzy, którzy chcą uczestniczyć w natywnym restakingu, muszą pobrać i uruchomić dodatkowe oprogramowanie węzła wymagane dla sieci lub usługi restakingu. To oprogramowanie integruje się z istniejącą konfiguracją walidatora.
4. Akceptacja warunków restakingu: Walidatorzy muszą zgodzić się na warunki programu restakingu, które obejmują dodatkowe warunki cięcia (slashing).
5. Zabezpieczanie protokołów: Uczestnicząc w natywnym restakingu, walidatorzy mogą ponownie wdrożyć swoje stakowane aktywa, aby zabezpieczyć wiele sieci lub usług jednocześnie. Mogą to być warstwy dostępności danych, nowe maszyny wirtualne i sieci wyroczni.
6. Zarabianie dodatkowych nagród: Walidatorzy zarabiają dodatkowe nagrody w oparciu o liczbę dodatkowych protokołów, które pomagają zabezpieczać. Nagrody są proporcjonalne do poziomu uczestnictwa i walidowanych protokołów.

Płynny Restaking

Płynny restaking obejmuje wykorzystanie tokenów płynnego stakingu (LST), które reprezentują stakowane aktywa i mogą być dalej wykorzystywane w protokołach restakingu. Oto jak działa płynny restaking:

1. Staking z walidatorem: Użytkownicy początkowo stakują swoje aktywa (np. natywną kryptowalutę blockchaina PoS) z walidatorem poprzez protokoły płynnego stakingu. W zamian otrzymują tokeny płynnego stakingu (LST), które reprezentują ich stawkę u walidatora.
2. Otrzymywanie LST: Tokeny LST działają jako reprezentacja stakowanych aktywów, umożliwiając użytkownikom zachowanie płynności, podczas gdy ich aktywa są stakowane. Te tokeny mogą być transferowane, wymieniane lub używane w innych protokołach.
3. Staking LST na protokołach restakingu: Użytkownicy mogą następnie stakować swoje LST na płynnym protokole restakingu. Proces ten polega na zdeponowaniu LST w smart kontraktach protokołu płynnego restakingu.
4. Eksplorowanie aktywnie walidowanych usług (AVS): Gdy LST są stakowane na protokole restakingu, użytkownicy mogą eksplorować dostępne sieci i usługi, nazywane AVS w Eigenlayer, aby ponownie stakować swoje tokeny. Te sieci i usługi mogą zdobywać infrastrukturę bezpieczeństwa poprzez proces restakingu.
5. Zarabianie dodatkowych nagród: Podobnie jak w natywnym restakingu, użytkownicy uczestniczący w płynnym restakingu mogą zarabiać dodatkowe nagrody, zabezpieczając wiele protokołów. Nagrody są rozdzielane na podstawie liczby protokołów i zakresu uczestnictwa.
6. Opcjonalna usługa z dodatkowymi warunkami cięcia: Podobnie jak w natywnym restakingu, użytkownicy muszą zaakceptować dodatkowe warunki cięcia ustalone przez każdą sieć i usługę. Warunki te mają na celu zachęcenie do właściwego zachowania i ochronę bezpieczeństwa sieci lub usługi.

Zalety Restakingu

Restaking oferuje wiele korzyści dla walidatorów i szerszego ekosystemu blockchain:

1. Zwiększona elastyczność: Walidatorzy mogą używać stakowanych aktywów w różnych działaniach finansowych bez konieczności unstake'owania, zapewniając dostęp do płynności przy zachowaniu potencjału nagród.
2. Zwiększony potencjał nagród: Ponowne wdrożenie stakowanych aktywów w wielu protokołach pozwala walidatorom generować wiele strumieni dochodów.
3. Skalowalne bezpieczeństwo: Restaking pozwala protokołom elastycznie skalować swoje bezpieczeństwo w oparciu o zapotrzebowanie sieci, zapewniając efektywne kosztowo podejście do skalowania bezpieczeństwa sieci.
4. Poprawione bezpieczeństwo dla nowych protokołów: Nowe i rozwijające się protokoły mogą uzyskać dostęp do dużej liczby walidatorów od samego początku, znacznie wzmacniając swoje bezpieczeństwo.

Wady i ryzyka Restakingu

Chociaż restaking oferuje wiele zalet, wiąże się również z kilkoma ryzykami i wyzwaniami:

1. Ryzyko centralizacji: Walidatorzy oferujący wyższe APY poprzez usługi restakingu mogą przyciągać więcej delegacji, co potencjalnie prowadzi do centralizacji udziałów i utraty neutralności.
2. Złożone ryzyko cięcia: Restaking wprowadza dodatkowe warunki cięcia. Walidatorzy ryzykują znaczne straty, jeśli naruszą te warunki, ponieważ każdy protokół narzuca inne warunki cięcia.
3. Luki w zabezpieczeniach smart kontraktów: Smart kontrakty używane w protokołach restakingu mogą zawierać błędy lub luki, które mogą prowadzić do strat finansowych lub eksploatacji.
4. Ryzyko kontrahenta: Walidatorzy muszą ufać operatorom zewnętrznym w zarządzaniu swoimi stakowanymi aktywami. Jeśli ci operatorzy nie będą przestrzegać warunków sieci, walidatorzy mogą napotkać kary cięcia.

Przykłady protokołów Restakingu

EigenLayer jest znanym przykładem protokołu restakingu na Ethereum. Inne protokoły restakingu we wczesnym stadium rozwoju to:

• Picasso na Solanie
• Octopus 2.0 na Near

Kolejne kroki dla Restakingu

Restaking rozwiązuje kluczowe ograniczenia tradycyjnego modelu stakingu. Ta innowacja rozszerza potencjalne nagrody dla walidatorów i również wzmacnia bezpieczeństwo sieci poprzez agregację zasobów i ich dzielenie między różne platformy.

W miarę dalszego rozwoju restakingu prawdopodobnie odegra on kluczową rolę w przyszłości bezpieczeństwa blockchain i zdecentralizowanej finansów, pomimo inherentnych ryzyk i wyzwań.