• Home
• Get Started
• What Is Bitcoin Governance

حاکمیت بیت‌کوین چیست؟

بیت‌کوین یک پروتکل ثابت نیست. توسعه‌دهندگان بر روی بیت‌کوین کار می‌کنند تا اشکالات حیاتی را برطرف کرده و به‌روزرسانی‌هایی را ارائه دهند که اطمینان حاصل کنند پروتکل در طول زمان پایدار بماند. اما چه کسی تصمیم می‌گیرد که چه تغییراتی در بیت‌کوین اعمال شود؟ از آنجا که بیت‌کوین غیرمتمرکز است، فرآیند تکامل آن بسیار متفاوت از یک نهاد متمرکز است که در آن تصمیمات می‌توانند به صورت از بالا به پایین اتخاذ شوند. در واقع، اصطلاح «حاکمیت» به‌صورت دقیق برای بیت‌کوین قابل اعمال نیست. دلیل آن این است که این اصطلاح به وضعیتی اشاره دارد که در آن رهبران به‌عنوان نمایندگان مردم عمل می‌کنند - و این چیزی نیست که بیت‌کوین بر اساس آن عمل کند. اگرچه برخی سیستم‌های غیرمتمرکز مبتنی بر بلاکچین فرآیندهای حاکمیتی رسمی مانند توانایی رأی‌دادن برای پیشنهادها درون زنجیره یا انتخاب رهبران را ادغام می‌کنند، بیت‌کوین چیزی از این‌گونه ندارد.

فرآیند بهبود پروتکل بیت‌کوین به‌گونه‌ای شبه‌سیاسی است که در آن ذینفعان باید برای قدرت و نفوذ رقابت کنند. با این حال، این سیستم یک دموکراسی، پلوتوکراسی یا هر نوع سیستم سیاسی رسمی دیگری نیست. بلکه، فرآیند تکامل بیت‌کوین یک فرآیند ایجاد اجماع است، جایی که بحث و متقاعدسازی اهمیت زیادی دارد، اما همه شرکت‌کنندگان همیشه اختیار خود را حفظ می‌کنند. به عبارت دیگر، این یک سیستم انتخابی است که در آن هرکسی می‌تواند راه خود را انتخاب کند و اینکه بیت‌کوین چیست به افرادی بستگی دارد که از آن استفاده می‌کنند. نکته مهم این است که فرهنگ پیش‌فرض در میان بیت‌کوینرها این است که پروتکل تغییر نمی‌کند مگر اینکه کاملاً ضروری باشد. این بدان معناست که، مگر اینکه اکثریت عظیم شرکت‌کنندگان با تغییر موافقت کنند، هیچ تغییری رخ نخواهد داد - و کسانی که مایل به تغییر هستند همیشه آزادند که راه خود را بروند. با درک این موضوع که در نهایت بیت‌کوین همان چیزی است که کاربرانش می‌گویند، فرآیندی رسمی برای تصمیم‌گیری در سطح توسعه‌دهندگان وجود دارد که چه تغییراتی لازم است و چگونه باید آنها را ادغام کرد. این فرآیند توسعه کلاینت نرم‌افزار Bitcoin Core است که جامعه گره‌ها تصمیم به اجرای آن می‌گیرند. این نرم‌افزار قوانین پروتکل بیت‌کوین را تعریف می‌کند، بنابراین در برخی جهات خود بیت‌کوین است.

پیشنهادهای بهبود بیت‌کوین چیستند؟

فرآیند اجرای ارتقاء کد بیت‌کوین از طریق استفاده از پیشنهادهای بهبود بیت‌کوین (BIPs) رسمی شده است. این پیشنهادها تدوین، بازبینی همتایانه، به‌صورت عمومی بحث و به‌طور دقیق آزمایش می‌شوند تا به هدف ایجاد 'اجماع تقریبی' در میان جامعه برسند. گفته می‌شود که اجماع تقریبی زمانی به دست می‌آید که بیشتر افراد راضی باشند که اعتراضات به پیشنهاد اشتباه است.

هنگامی که اجماع تقریبی به دست آمد، گام بعدی ادغام یک BIP در اجرای کلاینت نرم‌افزار بیت‌کوین، معروف به بیت‌کوین کور، است. این مرحله توسط یکی از تعداد کمی از 'توسعه‌دهندگان هسته' که به مخزن کد دسترسی 'تعهدی' دارند (به این معنا که می‌توانند کد را به یک پلتفرم عمومی خاص که جامعه آن را به رسمیت می‌شناسد، آپلود کنند) تکمیل می‌شود. هنگامی که BIP وارد مخزن کد بیت‌کوین کور شد، گام نهایی برای شبکه کاربران (گره‌ها) نصب نسخه جدید کلاینت نرم‌افزار است. این گام نهایی بسیار حیاتی است زیرا به این معنا است که کاربران نهایی کنترل نهایی بر روی آنچه بیت‌کوین است، حفظ می‌کنند.

تنها زمانی که یک حد تعریف شده‌ای از گره‌ها ارتقاء را نصب می‌کنند، می‌توان آن را فعال شده در نظر گرفت، و مانع فعال‌سازی برای BIPهایی که تغییرات مهمی در پروتکل بیت‌کوین ایجاد می‌کنند، به شدت بالا تعیین شده است. به عنوان مثال، BIP 141 (SegWit) نیاز داشت که 95٪ از ماینرهای شبکه برای ارتقاء در یک دوره ثابت 14 روزه علامت‌دهی کنند.

به‌طور مهم، بیشتر BIPهای مؤثر تغییرات 'سازگار با عقب' را به پروتکل معرفی می‌کنند. سازگاری با عقب به این معنا است که هر گره‌ای که از نسخه جدید نرم‌افزار استفاده می‌کند با گره‌هایی که نسخه قبلی را اجرا می‌کنند (و بالعکس) سازگار باقی می‌ماند. سازگاری با عقب به گره‌ها، به‌جای توسعه‌دهندگان، اجازه می‌دهد که تصمیم نهایی را بگیرند که آیا یک پیشنهاد اجرا خواهد شد یا خیر. یک به‌روزرسانی سازگار با عقب گاهی اوقات به عنوان یک 'فورک نرم' نامیده می‌شود.

فورک نرم فعال شده توسط کاربر Segwit (USAF) چه بود؟

UASF Segwit یک لحظه محوری در تاریخ بیت‌کوین بود که نمایانگر رویکردی منحصر به فرد و غیرمتمرکز برای اعمال تغییرات در پروتکل بیت‌کوین بود. برخلاف مدل‌های حکومتی سنتی که تغییرات توسط توسعه‌دهندگان یا ماینرها پیش برده می‌شوند، یک UASF بر کاربران شبکه تکیه می‌کند تا یک تغییر را پیش ببرند. به‌طور خاص، این مکانیزم شامل کاربرانی است که نسخه‌ای از نرم‌افزار بیت‌کوین را اجرا می‌کنند که تغییرات خاصی در قوانین اعمال می‌کند و حمایت خود را از این تغییرات به‌طور مستقیم از طریق گره‌های خود علامت‌دهی می‌کنند.

برجسته‌ترین UASF در تاریخ بیت‌کوین در سال 2017 با BIP 148 رخ داد که هدف آن اجرای Segregated Witness (SegWit)، یک ارتقاء پروتکل طراحی شده برای افزایش محدودیت اندازه بلوک در یک بلاک‌چین با حذف داده‌های امضا از تراکنش‌های بیت‌کوین، بود. هنگامی که بخش قابل توجهی از کاربران شبکه نرم‌افزار اجراکننده BIP 148 را اجرا کردند، این ماینرها را مجبور کرد تا SegWit را بپذیرند، حتی اگر برخی در ابتدا مقاوم بودند. این کمپین مردمی موفق بود و منجر به پذیرش گسترده SegWit در شبکه شد. UASF قدرت فرآیند اجماع غیرمتمرکز در بیت‌کوین را نشان داد و نشان داد که اراده جمعی پایگاه کاربری می‌تواند تغییرات مهمی را در پروتکل شبکه اعمال کند و با اصول غیرمتمرکز بیت‌کوین همسو باشد.

فورک سخت بیت‌کوین چیست؟

هنگامی که یک BIP با عقب سازگار نیست، تنها راه برای معرفی آن از طریق آنچه به عنوان 'فورک سخت' شناخته می‌شود است. در اینجا تنها گره‌هایی که نسخه جدید را اجرا می‌کنند با یکدیگر سازگار هستند. این به این معنا است که کل جامعه گره‌ها باید توافق کنند که از نسخه جدید استفاده کنند. اگر هر بخشی از جامعه موافق نصب و اجرای نرم‌افزار جدید نباشد، نتیجه دو زنجیره جداگانه خواهد بود که دیگر با هم ارتباط ندارند. بیت‌کوین کش، که بزرگترین و مهم‌ترین فورک‌های بیت‌کوین است، در آگوست 2017 آغاز شد پس از آن که شرکت‌کنندگان در اکوسیستم بیت‌کوین نتوانستند بر روی روش‌های مقیاس‌گذاری ارز دیجیتال به توافق برسند.

سایر فورک‌های سخت قابل توجه بیت‌کوین عبارتند از:

Bitcoin Gold (BTG): در اکتبر 2017 راه‌اندازی شد، Bitcoin Gold هدف داشت تا استخراج بیت‌کوین را با استفاده از یک الگوریتم جدید اثبات کار غیرمتمرکز کند. این تغییر به منظور دسترسی بیشتر شرکت‌کنندگان به استخراج با مقاومت در برابر تجهیزات ماینینگ ASIC (مدارهای مجتمع ویژه برنامه)، که گران است و تمایل به متمرکز کردن قدرت ماینینگ در دست چند نفر دارد، طراحی شده بود.

Bitcoin SV (BSV): مخفف Bitcoin Satoshi Vision، BSV از یک فورک سخت بیت‌کوین کش در نوامبر 2018 به وجود آمد. اختلاف اصلی که به Bitcoin SV منجر شد، بر سر محدودیت اندازه بلوک بود. حامیان BSV، به رهبری کریگ رایت، به شدت از بلوک‌های بزرگتر برای مقیاس‌گذاری ظرفیت تراکنش‌های زنجیره‌ای حمایت کردند، که منجر به جدا شدن بحث‌برانگیز از بیت‌کوین کش شد.

Bitcoin Diamond (BCD): در نوامبر 2017 فورک شد، Bitcoin Diamond محدودیت اندازه بلوک را افزایش داد و هدف داشت حریم خصوصی و سرعت تراکنش‌ها را بهبود بخشد. همچنین عرضه کل سکه‌ها را برای کاهش مانع ورود کاربران جدید تنظیم کرد.

هر یک از این فورک‌های سخت برای رفع نقص‌های درک شده بیت‌کوین، چه مقیاس‌پذیری، تمرکز ماینینگ، حریم خصوصی تراکنش یا مسائل دیگر، به راه‌اندازی شده‌اند. با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که همه فورک‌های سخت همان سطح حمایت جامعه، سرمایه بازار یا ارتباط بیت‌کوین کش یا بیت‌کوین را حفظ نکرده‌اند. موفقیت یک فورک به عوامل مختلفی از جمله حمایت جامعه، شایستگی توسعه‌دهندگان و قابلیت اجرا تغییرات پیشنهادی بستگی دارد.

چه کسی کنترل بیت‌کوین را در دست دارد؟

در حالی که فرآیند رسمی توصیف‌شده برای ایجاد و ادغام BIPها می‌تواند به عنوان شکلی از حکمرانی در نظر گرفته شود، بیت‌کوین در واقع به‌طور گسترده طبق اجماع گسترده شرکت‌کنندگانش تکامل می‌یابد. صداهای متعددی وجود دارند، از جمله توسعه‌دهندگان، ماینرها، صرافی‌ها، ارائه‌دهندگان کیف پول، نگهدارندگان، اپراتورهای گره مستقل و کاربران نهایی. شرکت‌کنندگان در یک مبارزه قدرت پویا قفل شده‌اند که چک‌ها و توازن‌ها از ورود قدرت یا نفوذ بیش از حد به دست یک گروه خاص جلوگیری می‌کند.

ممکن است کسی به این واقعیت نگاه کند که فقط 100 توسعه‌دهنده لیست شده به عنوان مشارکت‌کننده در کلاینت بیت‌کوین کور و نتیجه‌گیری کند که منبع تأمین مالی پشت آن توسعه‌دهندگان یک نیروی محرک اصلی پشت تکامل بیت‌کوین است. با این حال، باید در نظر داشت که دست‌کم 80,000 گره بیت‌کوین وجود دارد - و از آنجا که بیشتر گره‌ها به طور مستقل تصمیم می‌گیرند کدام کلاینت نرم‌افزار بیت‌کوین کور را اجرا کنند، توسعه‌دهندگان می‌توانند به گره‌ها متعهد شوند. در نهایت، اگر توسعه‌دهندگان نرم‌افزاری منتشر کنند که با اجماع گره‌ها سازگار نباشد، آن نرم‌افزار در سراسر شبکه پذیرفته نخواهد شد. در همین حال، کاربران نهایی بیت‌کوین - که تعداد آن‌ها به ده‌ها میلیون می‌رسد - بر اپراتورهای گره تأثیر می‌گذارند. برای مثال، اگر یک ارائه‌دهنده کیف پول (که یک گره را اداره می‌کند) شروع به اجرای نسخه‌ای از بیت‌کوین کند که مخالف خواسته‌های کاربرانش باشد، آن کاربران می‌توانند به سادگی به ارائه‌دهنده کیف پول دیگری تغییر دهند.

ماینرها گروه دیگری از شرکت‌کنندگان هستند که اغلب به عنوان دارنده نفوذ بیش از حد در تکامل بیت‌کوین مطرح می‌شوند. استدلال این است که از آنجا که ماینرها تصمیم می‌گیرند کدام تراکنش‌ها را در بلوک‌ها قرار دهند، یک گروه از ماینرها که بیش از 50٪ از قدرت هش را دارند می‌توانند کل شبکه را تصاحب کنند. حتی تهدید تصاحب شبکه، همان‌طور که استدلال می‌شود، می‌تواند برای تأثیرگذاری بر تکامل پروتکل کافی باشد. واقعیت، با این حال، این است که ماینرها نیز به گره‌ها (و در نهایت به کاربران نهایی همان‌طور که در بالا توضیح داده شد) متعهد هستند. دلیل این است که گره‌ها (و به‌طور ضمنی کاربران نهایی) می‌توانند به سادگی بلوک‌های تولید شده توسط ماینرهایی که پروتکل اجماع را دنبال نمی‌کنند نادیده بگیرند. در این سناریو، ناگزیر گروه دیگری از ماینرها حاضر خواهند بود که قدرت هش خود را به پروتکل اجماع هدایت کنند. این گروه دیگر از ماینرها به لطف انگیزه اقتصادی ارائه شده توسط پاداش بلوک به میدان می‌آیند. ماینرهای 'یاغی'، سپس، خود را در حال اختصاص منابع خود به نسخه‌ای از بیت‌کوین می‌یابند که اکثریت کاربران دیگر آن را به عنوان بیت‌کوین 'واقعی' در نظر نمی‌گیرند. آن‌ها آزادند که بیت‌کوین‌های جدیدی را در زنجیره جدید خود استخراج کنند، اما آن بیت‌کوین‌ها به سرعت توسط شرکت‌کنندگان بازار به عنوان کم‌ارزش‌تر در نظر گرفته می‌شوند، و منجر به زیان اقتصادی قابل توجهی برای ماینرهای یاغی می‌شود. به عبارت دیگر، انگیزه‌های اقتصادی قدرتمند ماینرها را مجبور به هماهنگی با اجماع کل جامعه شرکت‌کنندگان می‌کند. این تعامل کلیدی است که دلیل چرا مکانیزم اجماع اثبات کار برای تضمین اینکه بیت‌کوین توسط گروهی از شرکت‌کنندگان که نماینده اکثریت نیستند تصاحب نمی‌شود، بسیار قدرتمند در نظر گرفته می‌شود.

بیشتر بخوانید: استخراج بیت‌کوین چیست؟